- wybić się
- 1. Wybić się na czoło «stać się najważniejszym, najistotniejszym, zająć pierwsze miejsce»: W państwie tworzącego się pomału narodu polskiego wybiła się na czoło ta dzielnica, która najwcześniej weszła w styczność z kulturą zachodniej i południowej połaci kontynentu. Chrześcijaństwo dotarło do Krakowa wcześniej niż nad Wartę. P. Jasienica, Polska Piastów. W całym jednak okresie popaździernikowym na czoło wybiły się dwa wielkie nazwiska – Tadeusz Różewicz i Sławomir Mrożek (...). P. Kuncewicz, Agonia.2. Wybić się na niepodległość «walcząc, uzyskać niepodległość»: Trzy główne wątki myśli Norwida: krytyka mesjanizmu, koncepcja narodu i refleksji nad polskością, wyrastają (...) z odpowiedzi na pytanie, jakie są najżywotniejsze potrzeby i cele narodu, który nie może wybić się na niepodległość? Lit 2/1984. Nieustannie, przez 123 lata Polacy „wybijali się na niepodległość”, by wreszcie w 1918 r. tęsknota wielu pokoleń stała się rzeczywistością. NDz 10/11/1998.3. Wybić się ze snu «obudziwszy się nie móc ponownie zasnąć»: Wybił się ze snu; usłyszał, jak ojciec hałaśliwie strąca but na podłogę, ziewa. Miał ochotę przewrócić się na drugi bok, ale czuł uderzenie w krzyżu i pod łopatkami, leżał więc nieruchomo. B. Wojdowski, Chleb.
Słownik frazeologiczny . 2013.